XX Niedziela Zwykła Czytaj więcej
XX Niedziela Zwykła
Pierwsze czytanie
Jeremiasza 38,4-6.8-10
Przywódcy więc powiedzieli do króla: «Niech umrze ten człowiek, bo naprawdę obezwładnia on ręce żołnierzy, którzy pozostali w tym mieście, i ręce całego ludu, gdy mówi do nich podobne słowa. Człowiek ten nie szuka przecież pomyślności dla tego ludu, lecz nieszczęścia». Król Sedecjasz odrzekł: «Oto jest w waszych rękach!» Nie mógł bowiem król nic uczynić przeciw nim. Wzięli więc Jeremiasza i wtrącili go, spuszczając na linach, do cysterny Malkiasza, syna królewskiego, która się znajdowała na dziedzińcu wartowni. W cysternie zaś nie było wody, lecz błoto; zanurzył się więc Jeremiasz w błocie.
wyszedł z domu królewskiego i rzekł do króla: «Panie mój, królu! Źle zrobili ci ludzie, tak postępując z prorokiem Jeremiaszem i wrzucając go do cysterny. Przecież umrze z głodu w tym miejscu, zwłaszcza że nie ma już chleba w mieście». Rozkazał król Kuszycie Ebedmelekowi: «Weź sobie stąd trzech ludzi i wyciągnij proroka Jeremiasza z cysterny, zanim umrze».
Psalm responsoryjny
Psalm 40
Panie, mój Boże, pośpiesz mi z pomocą.
Z nadzieją czekałem na Pana,
a On się pochylił nade mną
i wysłuchał mego wołania.
Wydobył mnie z dołu zagłady, z błotnego grzęzawiska,
stopy moje postawił na skale
i umocnił moje kroki.
Włożył mi w usta pieśń nową,
śpiew dla naszego Boga.
Wielu to ujrzy i przejmie ich trwoga,
i zaufają Panu.
Ja zaś jestem ubogi i nędzny,
ale Pan troszczy się o mnie.
Tyś moim wspomożycielem i wybawcą,
Boże mój, nie zwlekaj.
Drugie czytanie
List do Hebrajczyków 12,1-4
I my zatem mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, odłożywszy wszelki ciężar, [a przede wszystkim] grzech, który nas łatwo zwodzi, winniśmy wytrwale biec w wyznaczonych nam zawodach. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na [jego] hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga. Zastanawiajcie się więc nad Tym, który ze strony grzeszników taką wielką wycierpiał wrogość przeciw sobie, abyście nie ustawali, złamani na duchu. Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi,
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 12,49-53
Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
W ewangelicznym fragmencie tej niedzieli wyczuwa się pilną potrzebę: pilnie trzeba głosić wszystkim, że Królestwo Boże jest bliskie. Jezus, poruszony współczuciem dla tłumów „znękanych i porzuconych, jak owce nie mające pasterza” (Mt 9, 36), rzekł do nich: „Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”. I chodził „przez wszystkie miasta i wioski, nauczając w ich synagogach”, aby głosić Ewangelię o Królestwie i uzdrawiać chorych. Niestety, ta pilna potrzeba jest dziś przyćmiona – a nawet stłumiona – przez wojny i niesprawiedliwość, a niekiedy hamowana przez samych uczniów, którzy unikają wezwania Pana, by podążać za własnymi potrzebami lub przyzwyczajeniami. Łatwo jest pogodzić się z przemocą współczesności. Jakże często słyszymy, że nic nie da się zrobić, że świat zawsze taki był! Pan, wręcz przeciwnie, mówi nam: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął!” Pozwólmy się porwać tej namiętności i spalić w tym ogniu. Dostrzeżemy małostkowość naszych namiętności i chciwość naszych serc. Niestety, tak często jedynym ogniem, który w nas płonie, jest błędny ognik miłości własnej, który Ojcowie Kościoła nazywali philautía. Miłość Jezusa ma inną naturę. Jest to miłość słodka i przemożna, która sprawia, że zapominamy o sobie, aby miłość do ubogich mogła wzrastać. „Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam” – przypomina nam dzisiaj Jezus. Trudno byłoby nam włożyć te słowa w usta Jezusa. Ale Ewangelia różni się od naszego sposobu myślenia. Słowa Jezusa, które kładą większy nacisk na miecz niż na pokój, chcą, abyśmy zrozumieli, że nie przyszedł bronić naszego egocentryzmu, ale naszej miłości do innych. Nie przyszedł bronić zachłannego spokoju bogacza, niezdolnego dostrzec głodnego Łazarza stojącego przed jego drzwiami; nie przyszedł, by pobłogosławić egocentryzm kapłana i lewity, którzy, mimo że widzieli na drodze półżywego mężczyznę, przeszli obok. To nie pokój, lecz chciwość, a jak powiedział kiedyś prawosławny arcybiskup Tirany, Anastasios: „Przeciwieństwem pokoju nie jest wojna, lecz egocentryzm”. Pokój nie istnieje bez silnej i namiętnej miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
