Święto Przemienienia Pańskiego na górze Tabor.
Pamięć o Hiroshimie w Japonii, gdzie w 1945 r. została zrzucona pierwsza bomba atomowa.
Czytaj więcej
Święto Przemienienia Pańskiego na górze Tabor.
Pamięć o Hiroshimie w Japonii, gdzie w 1945 r. została zrzucona pierwsza bomba atomowa.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daniela 7,9-10.13-14
Patrzałem,
aż postawiono trony,
a Przedwieczny zajął miejsce.
Szata Jego była biała jak śnieg,
a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny.
Tron Jego był z ognistych płomieni,
jego koła - płonący ogień.
Strumień ognia się rozlewał
i wypływał od Niego.
Tysiąc tysięcy służyło Mu,
a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy
stało przed Nim.
Sąd zasiadł
i otwarto księgi.
Patrzałem w nocnych widzeniach:
a oto na obłokach nieba przybywa
jakby Syn Człowieczy.
Podchodzi do Przedwiecznego
i wprowadzają Go przed Niego.
Powierzono Mu panowanie,
chwałę i władzę królewską,
a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki.
Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem,
które nie przeminie,
a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Góra Przemienienia, którą późniejsza tradycja utożsami z Taborem, stanowi obraz każdej duchowej podróży. Dzisiaj Jezus na tę górę zabiera ze sobą również nas, tak jak uczynił to z trzema swoimi najbliższymi uczniami, aby podzielić się z nimi doświadczeniem intymnej komunii z Ojcem. Niektórzy komentatorzy sugerują, że historia ta opowiada o duchowym doświadczeniu, w którym najpierw uczestniczył Jezus: niebiańskiej wizji, która wywołała w Nim przemienienie. Ta hipoteza pozwala nam głębiej zrozumieć duchowe życie Jezusa. Czasami zapominamy, że On również podążał własną duchową drogą, że dla Niego wejście na górę było konieczne, tak jak dla Abrahama, a następnie dla Mojżesza, Eliasza i każdego wierzącego. Oznacza to, że Jezus również odczuwał potrzebę „wstąpienia” do Ojca, spotkania z Nim, po tym, jak „zstąpił”, aby zamieszkać pośród nas. Prawdą jest, że komunia z Ojcem była Jego istotą, całym Jego życiem, chlebem Jego dni, istotą Jego misji, sercem wszystkiego, kim był i co czynił; Ale i On potrzebował chwil, w których ta intymna relacja ujawniła się w pełni. Uczniowie z pewnością jej potrzebowali. Otóż na Górze Tabor miał miejsce jeden z tych wyjątkowych momentów komunii, którą Ewangelia rozciąga na całe historyczne doświadczenie ludu Izraela, o czym świadczy obecność Mojżesza i Eliasza, którzy „rozmawiali z Nim”. Jezus nie przeżył tego doświadczenia sam; zaangażował w nie również trzech najbliższych przyjaciół. Był to jeden z najważniejszych momentów w życiu osobistym Jezusa, a stał się nim również dla tych trzech uczniów i dla wszystkich, którzy podejmują tę samą wspinaczkę. W naszym wspólnym życiu z Panem, w modlitwie, w słuchaniu Pisma Świętego, jesteśmy zawsze wezwani do przemieniania naszego życia i otaczającego nas świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
