Wspomnienie błogosławionego Floriberta Bwana Chui, młodego Kongijczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zabitego w 2007 r. przez nieznanych sprawców w Gomie za odrzucenie próby korupcji. Czytaj więcej
Wspomnienie błogosławionego Floriberta Bwana Chui, młodego Kongijczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zabitego w 2007 r. przez nieznanych sprawców w Gomie za odrzucenie próby korupcji.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Rodzaju 32,23-33
Ale tej jeszcze nocy wstał i zabrawszy obie swe żony, dwie ich niewolnice i jedenaścioro dzieci, przeprawił się przez bród potoku Jabbok. A gdy ich przeprawił przez ten potok, przeniósł również [na drugi brzeg] to, co posiadał.
Gdy zaś wrócił i został sam jeden, ktoś zmagał się z nim aż do wschodu jutrzenki, a widząc, że nie może go pokonać, dotknął jego stawu biodrowego i wywichnął Jakubowi ten staw podczas zmagania się z nim. A wreszcie rzekł: «Puść mnie, bo już wschodzi zorza!» Jakub odpowiedział: «Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz!» Wtedy [tamten] go zapytał: «Jakie masz imię?» On zaś rzekł: «Jakub». Powiedział: «Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś». Potem Jakub rzekł: «Powiedz mi, proszę, jakie jest Twe imię?» Ale on odpowiedział: «Czemu pytasz mnie o imię?» - i pobłogosławił go na owym miejscu.
Jakub dał temu miejscu nazwę Penuel, mówiąc: «Mimo że widziałem Boga twarzą w twarz, jednak ocaliłem me życie». Słońce już wschodziło, gdy Jakub przechodził przez Penuel, utykając na nogę.
Dlatego Izraelici nie jadają po dzień dzisiejszy ścięgna, które jest w stawie biodrowym, gdyż Jakub został porażony w staw biodrowy, w to właśnie ścięgno.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jakub przeżywa trudny moment. Powraca do ziemi obiecanej, ale boi się swojego spotkania z bratem Ezawem, od którego odciął się we wrogi sposób. Pragnie jednak odbudować z Ezawem pokojową relację. Wie dobrze, że jedynie odbudowanie zniszczonego braterstwa może przynieść pokój. W niepewności pełnej samotności, Jakub musi przeprowadzić walkę z tajemniczą postacią. Tekst nie identyfikuje jej natychmiast. Jakub podczas swojej długiej podróży zdaje się zapominać o towarzystwie Boga. Jednakże Pan nie tylko o nim nie zapomniał, ale jest obok niego i podejmuje walkę, dokarmianą obawą o święte rzeczy Boga i zapomnienie Jego słów. Zmiana imienia, która następuje w momencie bitwy – Jakub będzie się nazywać od tej pory Izrael – oznacza otrzymanie nowego powołania, tego, by walczyć wraz z Bogiem dla ocalenia ludów. Walka przeciwko sobie samemu, aby być z Bogiem, to także walka z Bogiem przeciwko złu, które niszczy pokój między ludźmi. Konfrontacja z Bogiem –to zobaczenie się twarzą w twarz, o której mówi Jakub – to czas modlitwy i słuchania, aby móc uczestniczyć wraz z Panem w historii ocalenia wszystkich ludów ziemi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
