MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Czytanie Slowa Bozego

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

2 List do Koryntian 12,1-10

Jeżeli trzeba się chlubić - choć co prawda nie wypada - przejdę do widzeń i objawień Pańskich. Znam człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty - czy w ciele - nie wiem, czy poza ciałem - też nie wiem, Bóg to wie - został porwany aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek - czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, , Bóg to wie - został porwany do raju i słyszał tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać. Z tego więc będę się chlubił, a z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości. Zresztą choćbym i chciał się chlubić, nie byłbym szaleńcem; powiedziałbym tylko prawdę. Powstrzymuję się jednak, aby mnie nikt nie oceniał ponad to, co widzi we mnie lub co ode mnie słyszy. Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował - żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz [Pan] mi powiedział: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali». Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Jest to kluczowy fragment listu św. Pawła, w którym ukazuje on duchowe doświadczenie wizji, nie wdając się w szczegóły, których on sam w pełni nie rozumiał. Godne uwagi jest to, że apostoł nie mówi już w pierwszej osobie, lecz o „człowieku w Chrystusie, który przed czternastu laty – czy w ciele – nie wiem, czy poza ciałem – też nie wiem, Bóg to wie – został porwany aż do trzeciego nieba” (w. 2). W tym tajemniczym spotkaniu tak jakby wyzbył się samego siebie: nie przemawiało już jego cielesne „ja”, lecz „człowiek w Chrystusie”. To spotkanie przemieniło go tak głęboko, że przy innej okazji powiedział: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Chrześcijanin podąża ścieżką zjednoczenia z Chrystusem: jest to podróż duchowego rozwoju, która trwa przez całe nasze życie, aż do osiągnięcia pełni. Pełne i zbawione życie to nic innego jak jedność z Chrystusem. I w tym momencie apostoł zmienia swoją obronę: chlubi się człowiekiem, który pozwolił się porwać Chrystusowi, ale „z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości” (w. 5). W ten sposób ukazuje Koryntianom osobiste doświadczenie słabości, które musiało go osłabić w niemałym stopniu: jak „cierń” w „ciele”.
Nie wiemy, co dokładnie miał na myśli apostoł, ale konsekwencje musiały być tak dotkliwe, że trzykrotnie prosił Pana, aby go od nich uwolnił. Paweł jednak otrzymuje od Boga odpowiedź, która pozwala mu budować swoje życie nie na własnej mądrości i sile, ale na mocy, która pochodzi od Pana: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” (w. 9). Apostoł odkrywa, że ​​właśnie w słabości jego życia oddanego na służbę Ewangelii objawiła się siła Pana. Jest to wielka lekcja duchowa i duszpasterska, niestety często ignorowana. Wielokrotnie w naszym życiu słabość i trudności stają się powodem odejścia od Ewangelii lub stanowią usprawiedliwienie dla nieangażowania się. Ale właśnie w słabości uczeń odkrywa niezwykłą siłę Pana i Jego łaskę.