Święto apostoła Barnaby, towarzysza Pawła w Antiochii i podczas jego pierwszej podróży apostolskiej. Czytaj więcej
Święto apostoła Barnaby, towarzysza Pawła w Antiochii i podczas jego pierwszej podróży apostolskiej.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 11,21-26
A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana.
Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę [wiernych] dla Pana. Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy [go] znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś Kościół wspomina Barnabę. Pochodzący z Cypru, mieszkał w Jerozolimie, gdzie przyjął Ewangelię i stał się wzorowym uczniem: sprzedał cały swój majątek i zarobione pieniądze przyniósł do stóp Apostołów. To właśnie Apostołowie wysłali go do Antiochii, gdzie Ewangelia była głoszona nie tylko Żydom, ale i poganom. Po raz pierwszy wspólnota uczniów Jezusa składała się z nie-Żydów. To właśnie w tym mieście po raz pierwszy nazwano uczniów Jezusa „chrześcijanami”. Barnaba, dowiedziawszy się o nawróceniu Pawła, zaprosił go do Antiochii, aby złożył świadectwo o swoim spotkaniu z Chrystusem. Następnie zabrał go do Jerozolimy, aby przedstawić go pozostałym Apostołom i wspólnie z nimi uzasadnić konieczność głoszenia Ewangelii poganom, nie poddając się obrzezaniu. Razem z Pawłem odbył pierwszą wielką podróż apostolską, zabierając ze sobą także Jana Marka, swego siostrzeńca, młodego świadka męki Pańskiej. Zadanie przekazywania Ewangelii w Kościele nie wynika z ludzkich planów ani z pragnienia ekspansji. To Duch Pański popycha Apostołów i uczniów wszystkich czasów, by przemierzali drogi świata i serca, głosząc Ewangelię miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
