Gedachtenis van de heilige Serafinus van Sarov, Russische monnik en starets (+ 1833). Hij bracht vrede door het getuigenis van de vreugde van Pasen en van de werking van de heilige Geest. Lees meer
Gedachtenis van de heilige Serafinus van Sarov, Russische monnik en starets (+ 1833). Hij bracht vrede door het getuigenis van de vreugde van Pasen en van de werking van de heilige Geest.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Leviticus 23,1.4-11.15-16.27.34-37
De Heer sprak tot Mozes: Dit zijn de feesten voor de Heer, de heilige dagen, die u op de gestelde tijd moet vieren. De veertiende dag van de eerste maand, tegen zonsondergang, is het Pasen, ter ere van de Heer. De vijftiende dag van die maand is het feest van de ongezuurde broden, ter ere van de Heer; dan moet u zeven dagen ongezuurd brood eten. De eerste dag is een heilige dag; u mag dan niet werken. Zeven dagen achtereen moet u de Heer offers aanbieden. De zevende dag is een heilige dag; dan mag u niet werken.' De Heer sprak tot Mozes: ‘Zeg tegen de Israëlieten: Wanneer u in het land komt dat Ik u schenk, en er de oogst binnenhaalt, moet u de eerste schoof naar de priester brengen. Staande voor de Heer zondert hij deze af als aandeel voor de priester; dan schept de Heer behagen in u. Dit moet de dag na de sabbat gebeuren. Vanaf de dag na de sabbat, waarop u de schoof hebt gebracht die voor de priester bestemd is, moet u zeven sabbatten tellen. En de dag na de zevende sabbat, op de vijftigste dag, moet u aan de Heer vers graan offeren. ‘De tiende dag van de zevende maand is de dag van verzoening; het is een heilige dag. U moet dan vasten en een offer opdragen aan de Heer. ‘Zeg tegen de Israëlieten: Op de vijftiende dag van de zevende maand begint het Loofhuttenfeest, ter ere van de Heer, dat zeven dagen duurt. De eerste dag is een heilige dag; u mag dan niet werken. Zeven dagen achtereen moet u offers opdragen aan de Heer. De achtste dag is een heilige dag; ook dan moet u offers opdragen aan de Heer. Dat is het slotfeest; u mag dan niet werken. Dat zijn de feesten ter ere van de Heer, die u als heilige dagen moet vieren en waarop u Hem offers moet brengen: brandoffers, meeloffers, slachtoffers en plengoffers, naargelang de verschillende dagen.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
Wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
God bepaalt de vieringen die het leven van zijn volk moeten tekenen, door hun tijd te regelen, door hen te helpen om zijn liefde te verstaan in hun dagelijkse leven, door de roeping te beleven die hun is toevertrouwd. De details waarmee God de tijd afbakent, betekenen dat de tijd van het volk Israël niet willekeurig verloopt en niet wordt bepaald door het ritme van mensen. God zelf brengt het ritme in de dagen van zijn volk, zodat het getuige kan zijn van het mysterie van de verlossing voor andere volkeren. Gods tijd komt binnen in de tijd van de mens om hem te vermengen met zijn genade. De tekst van Leviticus is de eerste schets van de liturgische tijd van het volk Israël. Hier wordt bepaald dat het eerste feest het Pasen van de Heer is, dat plaatsvindt tussen maart en april. Dan worden de Heer offers gebracht. Op het feest van de ongezuurde broden, dat plaatsvindt aan het begin van de oogst, worden de eerste vruchten van de oogst aan de Heer geofferd. De eerste vruchten van de aarde aan God offeren is zijn heerschappij erkennen. Niet alleen zijn wij niet de eigenaars van de aarde, maar wij mogen nooit vergeten dat wij alles om niet van God hebben ontvangen. Het is goed dat de eerste vruchten aan de Heer worden gegeven. Zo leren wij de betekenis kennen van dankbaarheid en teruggave als een regel van ons leven tegenover de Heer en elkaar. Het ritme van de feesten helpt de mens die zijn vrijheid ontdekt om volledig bij God te zijn en Hem in het middelpunt te plaatsen om zo de kern van zijn levenstocht te vinden.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
