Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
2 List do Koryntian 11,18.21-30
Ponieważ wielu chlubi się według ciała - i ja będę się chlubił. Mówię to ku waszemu zawstydzeniu, tak jakbym chciał okazać moją pod tym względem słabość. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę - mówię jak szalony - to i ja się odważam. Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: Ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci. Przez Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej. Często w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach od fałszywych braci; w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nagości, nie mówiąc już o mojej codziennej udręce płynącej z troski o wszystkie Kościoły. Któż odczuwa słabość, bym i ja nie czuł się słabym? Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął? Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Słowa św. Pawła uwypuklają z jednej strony jego słabość,
a z drugiej moc Pana. Apostoł nie jest gorszy od tamtych
„wielkich apostołów”: on również jest z pochodzenia
Żydem, należy do Izraela, jest synem Abrahama i
dziedzicem obietnicymesjańskiej. Jest z tego dumny.
Chwali się, że dorastał w szkole jednego z największych
rabinów tamtych czasów, Gamaliela. A jeśli to jest duma
naszych początków, to o wiele wyższa jest duma z
przynależności do Chrystusa. Apostoł pisze do wspólnoty,
że jest sługą Chrystusa w o wiele wyższym stopniu niż
jego przeciwnicy. Już wcześniej pisał do nich o
pozostałych apostołach, twierdząc: „Pracowałem więcej od
nich wszystkich” (1 Kor 15, 10). Teraz może to twierdzić z
jeszcze większą siłą, niż robili to fałszywi prorocy. A do
Koryntian mówi: „Znosicie to, że was ktoś bierze w
niewolę, że was objada, wyzyskuje, że was z góry
traktuje, że was policzkuje”. Apostoł z niezwykłą pasją
wylicza, co wycierpiał, aby głosić Ewangelię, która została
mu objawiona. Ale przez całą tę długą listę cierpień i
trudności apostoł przypominał sobie, Koryntianom, a także
nam, że to Pan go wspierał i pomagał mu. Dlatego może
powiedzieć: „Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił
z moich słabości” (w. 30). Po tej świadomości poznaje się
prawdziwego apostoła i sługę Chrystusa. Duma apostoła,
duma każdego z nas, tkwi w naszej słabości, bo w niej
objawia się łaska i moc Pana.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
