Feest van het heilig Hart van Jezus. Lees meer
Feest van het heilig Hart van Jezus.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Johannes 19,31-37
Omdat het voorbereidingsdag was en de Joden niet wilden dat er op sabbat lijken aan het kruis zouden hangen – het was nog wel een heel bijzondere sabbat – vroegen ze aan Pilatus of men hun de benen mocht breken en hen weghalen. Daarop kwamen de soldaten de benen breken van zowel de eerste als de tweede die met Hem gekruisigd was. Maar toen ze bij Jezus kwamen en zagen dat Hij al dood was, braken ze zijn benen niet. Wel doorstak een van de soldaten met een lans zijn zijde, en meteen kwam er bloed uit en water. Hiervan getuigt iemand die het gezien heeft – zijn getuigenis is betrouwbaar en hij is er zeker van dat hij de waarheid spreekt – opdat ook u zult geloven. Want dit alles is geschied omdat het schriftwoord in vervulling moest gaan: Geen been van Hem zal worden verbrijzeld, terwijl nog een ander schriftwoord zegt: Ze zullen opzien naar Hem die ze hebben doorstoken.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
Wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Vandaag viert de kerk het feest van het heilig Hart van Jezus. Johannes schrijft: "Een van de soldaten doorstak met een lans zijn zijde, en meteen kwam er bloed uit en water". Deze liturgische gedachtenis is een uitnodiging aan ons allemaal om onze aandacht te richten op het mysterie van dat hart dat zichzelf leegmaakte voor onze verlossing. Het is een hart van vlees, dat bewogen is, dat huilt, dat teder is, dat hartstochtelijk wordt, nooit voor zichzelf maar alleen voor anderen. Het maakte voor niemand privileges, behalve voor de armsten, de kleinsten, de zwaksten, de zondaars. Het is geen hart als het onze dat vaak van steen is, ongevoelig tegenover zoveel liefde. Het is vanuit het mededogen en de emotie van dat hart dat het openbare leven van Jezus begint. Matteüs schrijft dat Jezus, toen Hij door de steden en dorpen van Galilea trok, "bij het zien van de mensenmenigte diep bewogen werd door hen, omdat ze geplaagd en gebroken waren als schapen zonder herder" (Mt 9, 36). En Hij begint hen te verzamelen en voor hen te zorgen. Met Jezus is eindelijk de goede herder gekomen over wie de profeet Ezechiël sprak: "Ik zal zelf omzien naar mijn schapen en ervoor zorgen. Zoals een herder omziet naar zijn schapen als die verdwaald zijn, zo zal Ik omzien naar mijn schapen en ze veilig terugbrengen van alle plaatsen waar ze verstrooid zijn geraakt" (Ez 34, 11-12). Het evangelie volgens Johannes nodigt ons uit om onze ogen gericht te houden op die gekruisigde, op dat hart dat zich voor ons liet doorboren, om de mensen de kracht terug te geven om lief te hebben.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
